بررسی میزان بقا و سلامت بافت های اطراف ایمپلنت های دیو bone level(dio ® sm) کار گذاشته شده در بیماران شهر اصفهان در فاصله سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹

مقدمه: ایمپلنت های دندانی به عنوان درمان انتخابی برای دندان های از دست رفته مطرح هستند. با وجود نتایج بسیار موفق، درمان ایمپلنت با شکست ها و مشکلاتی نیز همراه است. هدف از این طرح تحقیقاتی بررسی میزان بقا و سلامت بافت های اطراف ایمپلنت های dio® sm کار گذاشته شده در فاصله سال های 1384 تا 1389 در بیماران دانشکده دندان پزشکی و یکی از مراکز خصوصی شهر اصفهان بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی تعداد 94 ایمپلنت dio® sm(dio implant co, pussan city, korea) در 72 بیمار به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. سپس اطلاعات دموگرافیک و ارزیابی شاخص لثه ای شاخص خونریزی از لثه، شاخص پلاک و عمق پروبینگ و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت های dio® sm کار گذاشته شده بیماران در فرمی ثبت شد. داده ها با استفاده از آنالیز آماری t-test، chi-square و پیرسون و ویلکاکسون توسط نرم افزار آماری 20 spss در سطح معنی داری 05/0 α= تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: از بین 94 ایمپلنت، 6/55 درصد در ماگزیلا، 4/44% در مندیبل، 19/53% تک واحدی و 81/46% چند واحدی بودند. میزان بقای ایمپلنت ها 6/80% بود و 4/19% از ایمپلنت ها به دلایل مختلف از دست رفته بودند. در میان شاخص های مورد بررسی شاخص لثه ای (001/0=p)، شاخص پلاک (020/0=p)، میزان عمق پروبینگ (001/0>p) به صورت معنی داری در اطراف ایمپلنت ها کمتر از دندان ها و در ماگزیلا بیشتر از مندیبل (022/0=p) بود؛ اگرچه میزان تحلیل استخوان در ماگزیلا بیشتر از مندیبل بود ولی تفاوت معنی داری نداشت (071/0=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه میزان بقا و ماندگاری ایمپلنت های dio® sm اندکی کمتر از حد قابل قبول است. با این حال نیاز به انجام مطالعات بیشتر در این امر ضروری است.